కన్నీటి చారికనై కారంశంకర్

ఏ నిశబ్ద నిషిధీ లోనో
నువ్వు నా జ్ఞాపకాల తీరాల్లో
విహరిస్తున్నప్పుడు
ఆకస్మికంగానే నేను నీ ముందు
ప్రత్యక్ష మవుతాను
ఆత్మీయతని అనురాగాన్ని
నీ దోసిళ్ళలో పట్టుకుని
నువ్వు నాకోసం కలవరపడ్డప్పుడు
ప్రేమ పావురాన్నైనీ ముంగిట్లో వాలుతాను

నువ్వు

ఆకస్మికంగా నన్ను చూసినప్పుడు
ఉప్పొంగే కెరటాని వవుతావు
నీ నవ్వులు పరిమళించే పూలై
స్వాగతం పలుకుతాయి
నీ ముచ్చట్లు సెలయేటి లా గల గలా
పరవళ్ళు తొక్కు తాయి
ప్రియతమా !
మన మనోగతాల్ని అవిష్కరిచుకోలేక
మది లో నే సమాధి చేసుకున్నవాళ్ళం
ఇన్నాళ్ళు నీ సాన్నిధ్యం లో ఒయాసిస్సు వై
సేద తీర్చావు ఆప్యాయత కురిపించి
అభిమానించావు
నీ అనురాగాన్ని జీవితకాలం
పంచుకోవాలను కోవటం ఒట్టి భ్రమే నంటావా
నింగి లోని జాబిల్లి ని అందుకోవడం
నా పిచ్చి గాని...
నీతో సాగి పోవాలనుకోవడం
నా అవివేకమే కదా
ఏది ఏమైనా నేను నీ అరాధకుడిని
స్వాప్నిక లోకాల్లో విహంగా న్నై
సంచరించేవాన్ని !
నీ కోసం అన్వేషించే వాన్ని!
ఇప్పుడు
ప్రతి ఉదయ సాయంకాలాల్లోను
నీలాకాశం లో నీ ప్రతిబింబం కోసం
అన్వేషిస్తాను
ప్రతి నిత్యం
నా అరచేతుల్లో నీ ముఖ వర్చస్సును
దర్శిస్తాను
ప్రేమసరోవరం లో వెలసిన నవ పారిజాతానివి నువ్వు
నా హృదయ కవాటాలు తెరిచాను
ప్రియసఖీ రా !
నిన్ను నా గుండెల్లో పోదు వుకుంటాను
లేదంటే ఒక జ్ఞాపకా న్నై
ఒక అనుభూతి నై నీ చుట్టూర పరిభ్రమిస్తాను
చెక్కిలి పై కన్నీటి చారికనై నిలిచిపోతాను